maandag 12 maart

Het morgen van mijn vorige weblog is inmiddels een paar dagen geworden. Ik ben weer thuis en worstel mijzelf door de gevolgen van een lange reis zonder slaap en een forse jetlag.

Maar goed, ik kan niet anders zeggen: het is bijzonder geweest, dit bezoek aan het land van de extremen. Ik heb het wat beter leren kennen en de extremen – helaas – ook gezien en ervaren. Ik heb alleen maar (erg!) aardige Amerikanen ontmoet, niet de weirdo’s die vrouwenrechten weer willen afschaffen of het recht op het dragen van geweren verdedigen (integendeel).  Ik heb de gebreken van het sociale systeem gezien, het gebrek aan geld voor broodnodige sociale voorzieningen, dat leidt tot mensonterende taferelen. Ik heb gezien dat tussen zwart en wit nog weinig ‘grijs’ zit (kan een pleger van huiselijk geweld ook geholpen ipv gestraft worden?). Ik heb wat meer inzicht gekregen in de werking van de overheid en het juridisch systeem in dat enorme zgn. ‘gidsland’ Amerika. En gezien hoe Amerikanen het volstrekt normaal vinden om ‘te geven’ aan goede doelen. Hoe ze houden van het publiekelijk belonen van goede initiatieven (als er geen geld is, dan maar de ‘eer’).  Ik heb gemerkt en ervaren dat feminisme, de stroming die opkomt voor belangen van vrouwen en streeft naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen op alle terreinen, nog, of weer, helemaal actueel is. Er zijn helaas geen vanzelfsprekendheden, ook in deze tijd moeten vrouwenrechten nog volop verdedigd worden – in Amerika zelf (waar het debat gaat of vrouwen baas zijn over hun eigen lichaam en verworven rechten op het spel staan), in de wereld, waar vrouwen nog te vaak slachtoffer zijn van maatschappelijke structuren die hen onderdrukken. Ik heb veel krachtige vrouwen ontmoet, maar ook gezien dat er wereldwijd nog vele stappen gezet moeten worden om vrouwen en kinderen een veilig leven te bieden. Dat we in deze beweging naar een betere en veilige wereld de mannen heel hard nodig hebben. Dit alles heeft me geinspireerd, mijn eigen feminisme is weer aangewakkerd. Het perspectief van de vrouw doet er toe en mag, nee moet! gearticuleerd worden.

Ons laatste bezoek aan het Global Women Fund, dat jaarlijks ca. 9 miljoen dollar verwerft en verdeeld over allerlei vrouwenprojecten in de hele wereld liet zien hoe ook in delen van Europa (Kirgizie, Georgie, de Kaukasus) de achterstand van vrouwen gigantisch is. Hoe geweld, verkrachtingen, eergeweld, besnijdenis, het afgesneden zijn van onderwijs, werk, maatschappelijke en politieke participatie nog systematisch onderdeel uitmaken van vrouwenlevens. Hoe het Global Women Fund in het geheim vrouwengroepen steunen die hier proberen verandering in te brengen.  9 miljoen dollar wereldwijd, een druppel op een gloeiende plaat. Dat was ook wat me opviel: al die vrouwenfondsen die ieder op hun eigen manier wereldwijd projecten steunen. Het Global Women Fund steunt zelfs een project in Nederland, wat een onzin. Fondsen genoeg in Nederland. Gecoordineerde actie, dat is wat nodig is, waar de Verenigde Naties al mee begonnen is, maar waar denk ik nog een wereld te winnen is.

Over actie gesproken. Het derde deel van de Internationale Vrouwendag was ons bezoek aan een Women and Girls Center in San Francisco (met prachtige muurschilderingen), waar de ‘vaginamonologen’ werden opgevoerd. De Vaginamonologen is een theaterstuk waarin verhalen van vrouwen over hun vagina en seksualiteit centraal staan. Het stuk stamt uit 1998 en wordt wereldwijd ieder jaar op Valentijnsdag of  Internationale Vrouwendag opgevoerd – op V-day, wat staat voor Victory, Valentine en Vagina (en anti-Violence). Het heeft als theaterstuk enkele jaren ook in Nederland rondgetoerd, maar ik heb nooit een voorstelling gezien, wel altijd de goede kritieken gelezen. Hoewel de titel dat misschien niet doet vermoeden, is het een goed te verteren en vaak humoristisch stuk, ondanks de tragiek die onder veel van de verhalen schuil gaat (voor de samenstelling van dit stuk zijn 200 vrouwen geinterviewd, hun verhalen zijn samengevat in 20 korte monologen). Het is een theaterstuk dat verbonden is met de strijd tegen huiselijk geweld en seksueel geweld – afgesloten met de kille wereldwijde cijfers over geweld tegen vrouwen en een groot ‘NO’ tegen huiselijk en seksueel geweld. Een waardige afsluiting van onze reis. Maar dan nu de actie: aan het eind van het stuk werd  iedereen opgeroepen om mee te doen aan een wereldwijde ‘one billion rising’ dag volgend jaar op 14 februari 2013: dans op die dag mee voor een wereld zonder geweld tegen vrouwen. Organiseer je eigen happening en maak een statement!  Dansen jullie mee? Zie ook http://www.vday.org/vday-launches-one-billion-rising

En dan nu echt: de laatste regels aan dit weblog. Ik heb het erg leuk gevonden om er aan te schrijven, ook al was dit vaak op de onchristelijke uren (diep in de nacht, heel vroeg in de ochtend).  En leuk om reacties te krijgen en te horen dat het boeiend was. Mooi! Dan heb ik ze niet voor niets geschreven!  Mijn dagelijkse leven is niet zo interessant om daar nu eens een weblog voor bij te houden, dus deze vorm houdt nu even op. Als er ooit in de toekomst weer aanleiding is, dan start ik er gewoon weer eentje op (want het is ook prettig en haast verslavend om op deze manier gedachten en ervaringen te ordenen).

Dank voor het lezen, dank voor de reacties en tot in het gewone leven!

Marieke

 

 

 

 

Mijn locatie .